Advocaten
Ik weet het niet hoor. Hoeveel geloof zou ik als slachtoffer nog hebben in de advocate die mij verdedigt als diezelfde advocate gebeten en gedreven een dader van een misdrijf in dezelfde sfeer verdedigt. Onder het motto iedereen heeft recht op verdediging zeker, maar in dit geval en gezien de toch zeer delicate aard en alle mediaheisa van de laatste maanden rond deze materie heb ik er toch mijn bedenkingen bij.
En is de zeer discrete manier waarop deze zaak in de media behandeld wordt u ook al opgevallen? Op zijn zachtst uitgedrukt: raar.
Wat is de mening van het publiek?
Weet u het?
Geraak er maar uit. Niemand weet nog hoe. Eens andere wegen bewandelen? Nu alle middelen blijkbaar uitgeput zijn?
Op het forum van De Standaard online las ik een interessante visie, ik vind ze niet meer terug maar alle eer is aan de poster van onderstaand idee:
‘Laat het parlement bij elkaar komen en bespreek de nota Van De Lanotte punt per punt. Besteedt aan elk punt uitgebreid aandacht, licht duidelijk toe. Eventueel kan elk punt gevolgd worden door een debat. Na elk punt volgt er een stemming. Zendt deze uitzonderlijke parlementaire zitting rechtstreeks uit op tv en het web.’
Ik zie daar wel iets in. Ze hebben genoeg tijd gehad om achter de schermen te vergaderen, laat het volk maar eens meekijken. NIemand die nog een zwarte piet moet doorschuiven, niemand die nog met de vinger kan wijzen naar de andere dat hij niet wil. En zelf zou ik er dit aan toevoegen: verplichte aanwezigheid voor elk parlementslid. Marathonzitting van 9 tot 6 en de volgende dag weer en weer en weer en weer.
Zelf dacht ik aan uitzonderlijkgewijs een soort bindend referendum, of wie wil kan het ook uitzonderlijke verkiezingen noemen. Over heel het land één kieslijst, met àlle partijen er op. En pakweg 25 personen die de partijen zelf mogen aanduiden. En dit dan na uitzending van die parlementaire zitting.
Nood breekt wet, of niet? Maar tussen droom en daad zullen ook weer veel wetten en bezwaren staan.
Of gewoon naiëf?
Verdeel en heers
De Macht weert zich als een duivel in het wijwatervat. Ze zullen niet toelaten dat er ook maar aan iets verandert. Alle middelen zijn goed. Alle spreekbuizen en mediakanalen worden bewerkt en ingezet.
Het establishment – het grootkapitaal – is er zelfs in geslaagd om een grote schare studenten en artiesten voor hun kar te spannen.
Je moet het maar doen. Sterk.
Brief van een voorzitter
In BDW donderdag 20/01/2011
De hevige sneeuwval en vorst van de eerste winterhelft zorgde voor maagdelijk witte stadstaferelen. Als met een mantel van sneeuw bedekte Koning Winter heel Brussel: de mooie en minder mooie plekken. Alles werd even één. Kinderen juichten, mensen die naar hun werk moesten jammerden en minder mobiele mensen restte maar één ding: gelaten wachten tot de grijs-bruine tinten van de stad weer de bovenhand kregen. Ze zaten immers vast. De sneeuw maakte elke verplaatsing te voet quasi onmogelijk – zeker als hij aangestampt werd tot een spekgladde ijsbaan. Door de lage temperaturen duurde deze situatie dagenl In New York City viel op Tweede Kerstdag meer dan een halve meter sneeuw. Ten laatste 48 uur later waren alle straten en voetpaden opnieuw toegankelijk. Deed de overheid dit? Ja, gedeeltelijk. Maar de voetpaden werden vrijgemaakt door John-met-de-pet. Waarom gebeurt dit niet in Brussel? Waarom laten we hier de hoop sneeuw gewoon liggen? Is het werkelijk zo veel gevraagd om met een bezem of sneeuwschop het eigen voetpad begaanbaar te houden? Haalt onze luiheid het echt op het besef dat we hierdoor mensen opsluiten en het risico op gebroken polsen of heupen doen toenemen?
In het weekend liggen de metrotoestellen vol afval. Reizigers laten alles liggen: plastic zakken, (half) lege pakken chips, reclamefolders: noem maar op. Passagiers zetten ongegeneerd hun schoenen op de zitbanken of laten er een kind op lopen. Heeft iemand dit gezien in de metro van Moskou of London? Heeft iemand in gelijk welke andere hoofdstad in Europa een zo smerige boulevard als de Anspachlaan ontdekt? Waarom werpt niet iedereen gewoon zijn afval in de vuilbakken? En ja, er staan wel degelijk vuilbakken.
Deze alledaagse voorbeelden sterken me in mijn overtuiging: het is hoog tijd om een begrip uit lang vervlogen tijden terug af te stoffen: “burgerzin”. Als inwoner van een land, stad, dorp of wijk hebben we allemaal een eigen verantwoordelijkheid. Het gaat gewoon niet op te denken dat de hoge belastingdruk ons ontslaat van elke andere vorm van plicht. De overheid alleen kan niet álle stoepen proper maken, kan niet álle bussen kraaknet houden en kan evenmin elke vorm van geluidsoverlast meteen de kop in drukken.
Wij, de mensen, moeten zelf de handen uit de mouwen steken en ons gezond verstand gebruiken. Gooi ik mijn kauwgom hier of loop ik er mee tot aan de eerstvolgende vuilbak? Zet ik mijn autoradio loeihard of wacht ik tot ik op een plaats ben waar ik niemand stoor? Het is hoog tijd dat we deze vorm van verantwoordelijke hoffelijkheid terug ter harte nemen. Het helpt onze stad, onze leefomgeving, opnieuw leefbaar te maken. Als we het niet spontaan zélf doen, zit er niets anders op de ordehandhaving te verzoeken hier meer aandacht aan te besteden. Het zou het veiligheidsgevoel en het welbehagen van ons allen en de uitstraling van Brussel alleen maar ten goede komen.
Brigitte De Pauw, fractievoorzitter CD&V Brussels Parlement, schepen Jette
Ze heeft een punt, zeker, maar moet het goede voorbeeld dan niet komen van de overheid zelf? Ik zie élke dag bergen en bergen huisvuilzakken staan in de straten. Ik vraag me steeds af: staan ze àl buiten, of staan ze nog buiten? Sensibiliseren en desnoods hardleersen beboeten? En de metro, om maar iets te noemen? Moeten wij misschien ook zelf de hogedrukreiniger nemen om de trappen en de gangen schoon te spuiten? Echt schoon bedoel ik dan, niet gewoon ‘een dweilke gesmeten’… Smerig zijn ze. Smerig en deprimerend. Zet niet echt aan tot netjes houden, niet?
En volgens mij wordt burgerzin ook aangemoedigd door rechtvaardigheid. Het gevoel krijgen dat degenen die er hun laars aan lappen ook de gevolgen moeten dragen en er niet mee wegkomen is bemoedigend. Omgekeerd lokt ‘foert’ gedrag uit en stimuleert de houding als’ als anderen er mee wegkomen, waarom zou ik het dan doen?” (Foutparkeren o.a. werkt ook vervuilend…)
Dure sms
Gelezen op de blog van Peter De Decker, Federaal Parlementslid
Pak die dure sms-tarieven eindelijk aan
En, wanneer pakt men al die onduidelijke telefoontarieven en het kluwen van duur digitale tv aanbod eens aan? Men is ons zodanig aan het manipuleren dat ik tot mijn verbazing vaststel dat bijna iedereen het evident vindt dat men gewoon ook (veel) betaalt voor TV. Tot daar aan toe, maar dat stilletjesaan Telenet alle interessante kanalen van de kabel weghaalt, er een monopolie op heeft en we binnenkort voor een voldongen feit zullen staan en niet anders meer zullen kunnen dan meer en anders te betalen om TV te kijken dan ons kabelabonnement, staat daar iemand bij stil? Doet daar iemand iets aan?
Basta!
Terzake oktober 2007. We wisten het toen toch al?
Interview met Dienstdoend Leidend Ambtenaar van de kansspelcommissie Marc Callu.
Goed van Basta! maar jammer dat we hier moesten op wachten om politici wakker te schudden.
Voorzitter: Étienne MARIQUE, Raadsheer bij het Hof van Beroep te Brussel
Commissieleden: 13
Plaatsvervangende commissieleden: 13
Personeelsleden: 24
Gelezen: Sunset Park – Paul Auster
Bijgebleven:
‘In een wegwerpcultuur, die onststaan is door de hebzucht van uitsluitend op winst gerichte bedrijven, wordt het landschap steeds armzaliger, steeds vervreemdender, steeds meer beroofd van zin en betekenis.’
Beoordeling: 2/5
Jan Publiek 